வறுமையின் வானம்!

வெறும் கைகளில் 

கனவுகள் நிறைய,

வெப்பமான சூரியனில் 

நடக்கின்றனர் நிழலில்லாமல்.

பசியின் காற்று 

கிழிக்கும் போது கூட,

அவர்களின் இதயம் 

மட்டும் புன்னகைக்கத் தெரியும்.

தெருவோரில் தூங்கும் 

அந்தக் குழந்தை,

நட்சத்திரங்களை 

எண்ணி தூங்கும் கவிஞன்.

அவனது கனவில் ஒரு வீடு 

அம்மா சமைத்த சோறு 

வாசம் வீசும் உலகம்.

சமூகத்தின் சுவரில் 

எழுதப்பட்ட வறுமை,

பெருமையுடன் பேசும் 

ஒருவருக்கும் தெரியாது.

அவர்களின் உழைப்பின்

 வியர்வை தான்,

நம் வாழ்க்கையை 

அழகாக்கும் ஒளியாகும்.

ஒரு ரொட்டி துண்டிற்காக

 ஏங்கும் கண்கள்,

பிறரின் பசியை 

மறக்காத மனங்கள்.

அவர்களே உண்மையான 

செல்வந்தர்கள்,

ஏனெனில் அவர்களின் 

இதயம் இன்னும் 

மனிதம் நிறைந்தது.

வறுமை ஒரு சாபமல்ல,

அது ஒரு சோதனை 

நம்மை மனிதர்களாக்கும்.

அன்பு, கருணை, 

பகிர்வு ஆகியவற்றை

அது தான் நமக்கு 

கற்றுத் தருகிறது.

யாழ்சோபனா

இலங்கை |  இந்தியா | உலகம் 

தமிழ்நாடு | விளையாட்டு 

தொடர்கதை | சிறுகதை 

கவிதை | செந்தமிழ் இலக்கியம் 

இஸ்லாமிய சிந்தனை 

மொழிபெயர்ப்புக் கதைகள் 

கட்டுரைகள் |  Ai SONGS |

ஆரோக்கியம் |வரலாறு|

சமையல்|HOME

Email;vettai007@yahoo.com