க(த)ண்ணீரில் நனைந்த நிலம்!

மழை பெய்யவில்லை…

மண்ணின் மேல் 

வேதனை விழுகிறது 

போலப் பெய்தது.

காற்று வீசவில்லை…

வாழ்க்கையின் சுவாசத்தைக் 

கிழிக்கும் குரல் போல வீசியது.

நேற்று வரை சிரித்த வீடுகள்,

இன்று நீரின் துண்டு துண்டு 

கதைகளாக நொறுங்கின.

கால்களின் கீழே 

மண் இல்லை…

நம்பிக்கையையே 

தாங்கி நிற்கும் 

மக்கள் மட்டும்.

மூதாட்டியின் கண்ணீர்

நீரோட்டத்தில் கலந்ததா,

அல்லது நீரோட்டம்தான்

அவளின் கண்ணீரைக் 

கற்றுக்கொண்டதா?

குழந்தையின் பொம்மைகள்

அலைகளில் தத்தளிப்பதைக் கண்டு,

வானமே கூட தன் கருமேகங்களைச்

சற்றே குறைக்க முயன்றது.

“எல்லாம் நாசம் ஆனதே?” என

நொந்து போகும் இதயங்களுக்கு,

தூரத்தில் எங்கோ

ஒரு சிறிய விளக்கு 

இன்னும் மின்னுகிறது

மீண்டும் எழும் உறுதியின் விளக்கு.

இலங்கை நனைந்தாலும்,

அதன் மனசு உடைந்தாலும்,

அதன் மடியில் பிறந்த மக்கள்

மீண்டும் மீண்டும் வாழ்க்கையை 

நடவு செய்வார்கள்.

ஏனெனில்…

நீர் அனைத்தையும் அழிக்கலாம்…

ஆனா மனிதன் உள்ளுள்ள 

நம்பிக்கையைக் 

கலைக்க முடியாது.

இலங்கை |  இந்தியா | உலகம் 

தமிழ்நாடு | விளையாட்டு 

தொடர்கதை | சிறுகதை 

கவிதை | செந்தமிழ் இலக்கியம் 

இஸ்லாமிய சிந்தனை 

மொழிபெயர்ப்புக் கதைகள் 

கட்டுரைகள் |  Ai SONGS |

ஆரோக்கியம் |வரலாறு|

சமையல்|HOME

Email;vettai007@yahoo.com