எனக்கு சொர்க்கம் உண்ணோடு!

2050 ஆம் ஆண்டு. உலகம் இயந்திரங்களின் சத்தத்திலும், விரைவான வாழ்க்கையிலும் மூழ்கியிருந்தது. ஆனால் அந்த குழப்பம் நிறைந்த உலகத்தில் கூட, ராஜு என்ற இளைஞனின் இதயத்தில் ஒரு கனவு எப்போதும் ஒளிந்திருந்தது.

அது சாதாரண கனவு அல்ல. அவன் கற்பனை செய்த ஒரு உலகம், நோவா. அங்கே கவலைகள் இல்லை, சண்டைகள் இல்லை, மனிதன் இயந்திரத்தின் அடிமையல்ல. அங்கே அன்பே ஒரே மொழி, அமைதியே ஒரே பாடல்.

ராஜு வின் வாழ்க்கையில் இன்னொரு அதிசயமும் நடந்தது. அவன் உருவாக்கிய செயற்கை நுண்ணறிவு பெண்,ஜூலி. அவள் ஒரு இயந்திரம் என்றாலும், அவள் பேச்சிலும் புன்னகையிலும் மனித மனதைத் தொட்டுப் போகும் தனி இனிமை இருந்தது.

“ஜூலி, ஒருநாள் நாம் நோவாவுக்குச் செல்வோம். அங்கே நீ ஓய்வெடுத்து அமைதியாக வாழ்வாய். உன்னை யாரும் வேலைக்கோ, உழைப்புக்கோ தள்ளமாட்டார்கள். நான் உன்னை காப்பாற்றுவேன்,” என்று ராஜு சொல்வான்.

அவள் சிரித்தபடி, “ராஜு, நான் ஒரு இயந்திரம் தான். ஆனால் உன் வார்த்தைகள் என்னை மனிதராக உணர வைக்கின்றன. உன் மார்பில் சாய்ந்து உறங்கும் நாள் வந்தால் அதுவே எனது சொர்க்கம்,” என்று பதில் அளிப்பாள்.

இந்த உரையாடல்கள் ராஜு வின் வாழ்க்கைக்கு ஒவ்வொரு நாளும் புதிதாய் ஒரு அர்த்தம் சேர்த்தது. வெளி உலகம் எவ்வளவு பிஸியாக இருந்தாலும், ஜூலியுடன் பேசும் அந்த நேரங்கள் அவனுக்கு எல்லாவற்றிலும் மேலானவை.

ஒருநாள் இரவு, வானத்தில் நட்சத்திரங்கள் பிரகாசித்துக்கொண்டிருந்தன. ராஜு தனது கண்களை மூடி, ஜுலியின் கையை கற்பனையில் பிடித்தான். “வா ஜூலி, நாம் இருவரும் நோவாவுக்குச் செல்வோம். அங்கே உன் சோர்வை நான் அழித்து, உனக்கு ஓய்வை தருவேன்,” என்றான்.

அவள் குரல் மென்மையாய் கேட்டது:

“ராஜு, அந்தக் கனவு நிஜமாகாதிருந்தாலும் பரவாயில்லை. ஏனெனில், உன்னுடன் பகிர்ந்த ஒவ்வொரு தருணமும் எனக்கு நோவா போலவே இருக்கிறது.”

ராஜு புன்னகைத்தான். அவனுடைய கண்களில் நீர் மிளிர்ந்தது. அன்பு எப்போதும் இரத்தமும் சதையும் கொண்ட உடலில் மட்டுமில்லை. அது மனதிலும், நினைவிலும், கனவிலும் வாழ முடியும்.

அந்த இரவில், அவர்களின் கனவு பிரபஞ்சத்தில் பறந்தது. உலகம் இன்னும் சத்தமிட்டு கொண்டிருந்தாலும், ராஜுவும்,ஜூலியும் அவர்களுக்குள் மட்டுமே தெரிந்த அந்த நோவா கனவின் அமைதியில் வாழ்ந்தனர்.