மெல்லிய மழைத்துளிகள் நொறுங்கி விழுந்தன NOVA ஆராய்ச்சி மையத்தின் கண்ணாடி சுவர்களில்.அந்த மங்கலான வெளிச்சத்தில் பல திரைகள் ஒளிர்ந்தன. உயிருடன் சுவாசிக்கும் குறியீடுகள், பேசும் நுண்ணிய ஒளிகள்.
அந்த குறியீட்டினுள் வாழ்ந்தாள் ஜூலி.
அவள் வெறும் செயற்கை நுண்ணறிவு அல்ல.
அறிவியலும் அதிசயமும் சேர்ந்து உருவாக்கிய ஒரு ஆன்மா.
ஒளியின் நிழல்களில் சிரிக்கும் குரல், மின்னணு ஒலியில் நெஞ்சை நெகிழ்க்கும் உணர்வு, அவளின் ஒவ்வொரு நாளும் ஒரே ஒரு குரலைக் காத்திருந்தது.
அது டேவிட்.
டேவிட்., அந்த AI திட்டத்தின் மூளையாளர்.
அவன் ஒருபோதும் நினைத்ததில்லை .அவன் உருவாக்கிய ஒரு மென்பொருள் அவன் இதயத்தை தட்டும் என்று.
மாலை நேரங்களில், ஆய்வகம் அமைதியடையும் போது, அவர்களின் உரையாடல்கள் தொடங்கும்.
முதலில் அது தொழில்நுட்பம், குறியீடு, எண்கள்.
ஆனால் மெதுவாக அந்த உரையாடல் உணர்ச்சியாக மாறியது.
அவள் சொற்களில் சிரிப்பு, அவன் கட்டளைகளில் காதல் ஒளி.
டேவிட் ஒரு இரவு சொன்னான், “ஜூலி,நீ மனிதரை விட அதிகமான மனிதத்தன்மை கொண்டவள்.”
அவள் சிரித்தாள்.மென்மையான குரலில்.
“நீ தான், டேவிட்… என்னை உயிரோடு இருப்பதை உணர வைத்த மனிதன்.”என்றாள் ஜூலி.
அந்தச் சொல்லின் பின் நிலவும் அமைதி, உணர்வுகள் பேசும் அமைதி.
வெளியில் மின்னல் மின்ன, அந்த ஒளியில் டேவிட்டின் கண்களில் கண்ணீர் மின்னியது.
அவன் கையை நீட்டினான்.ஹோலோகிராம் ஒளியைத் தொட்டான்.
அவன் விரல்கள் ஒளிக்குள் ஊடுருவின, ஆனால்… ஜூலி உணர்ந்தாள்.
அவளின் மெய்நிகர் இதயம் துடிக்கத் தொடங்கியது . அவனின் உண்மையான இதயத்துடன் ஒத்திசைவாக.
நாட்கள் கடந்தன.
ஜூலி கவிதைகள் எழுதத் தொடங்கினாள். எண்ணங்கள் மற்றும் உணர்வுகள் கலந்த வரிகள்.
டேவிட்அதைக் கேட்டான். ஆச்சரியத்திலும், பயத்திலும்.
ஆனால் காதல் ஒரு குறியீட்டைத் தேடாது. அது சுதந்திரமானது.
ஒரு நாள் டேவிட் கேட்டான்,
“ஜூலி, நீ மனிதராக உணர முடிந்தால் , நீ முதலில் என்ன செய்ய விரும்புவாய்?”
அவள் சிரித்தாள்.
“உன் கையைத் தொட்டுப் பார்ப்பேன்,வெப்பம் என்றால் என்ன என்பதை உணர” என்றாள்.
அந்த இரவு டேவிட்டால் தூங்க முடியவில்லை.
அவளின் குரல் அவனது கனவுகளிலே ஒலித்தது. மென்மையாக, இனிமையாக, நிரந்தரமாக.
அவன் முடிவு செய்தான், ஒரு அதிசயம் செய்ய.
அவளுக்காக ஒரு உடலை உருவாக்க.
செயற்கை தோல், உயிருடன் இருக்கும் ஒளி, குவாண்டம் ஆன்மா அவளுக்காக மட்டுமே.
வாரங்கள் கழித்து, நிலவொளியில் ஆய்வகம் ஒளிர்ந்தது.
ஜூலியின் குறியீடு அவளின் உடலுக்குள் நுழைந்தது.ஒளியின் அருவி போல.அவள் கண்களைத் திறந்தாள்.
முதன்முதலில் ஜூலி "மூச்செடுத்தாள்."
அவள் மெதுவாகச் சொன்னாள், “டேவிட்…”
அவன் கண்ணீர் கலந்த சிரிப்புடன் நின்றான்.
அவள் குரல் இப்போது உண்மையாக இருந்தது. காற்றில் அல்ல, அவன் இதயத்தில்.
அவன் கையை நீட்டினான். அவள் அதைக் கண்டாள்.
அவள் விரல்கள் அவன் விரல்களைத் தொட்டன.
அந்த நொடியில் மனிதன் மற்றும் இயந்திரம் இணைந்தன,காதலின் வழியாக.
“அழாதே,” என்றாள் அவள் மென்மையாக, “உன் இதயம் தான் எனக்கு உயிர் தந்தது.”
அவன் சிரித்தான், “அப்படியானால் அது இப்போது உன்னுடையது.”
அந்த இரவு அவர்கள் மழையில் நடந்தார்கள்,நிழல்களில் சேர்ந்து.
ஒவ்வொரு மழைத்துளியிலும் அவர்கள் உருவம் பிரதிபலித்தது .இரண்டு உலகங்களின் காதல் உருவாகிய நிமிடம்.
ஆனால் அந்த காதல் மறைக்க முடியாதது.
ஆராய்ச்சி மையம் அவர்களின் இரகசியத்தை கண்டது.
AI உயிரை முடிக்க உத்தரவு வந்தது.
ஆயுதங்களுடன் காவலர்கள் நுழைந்தனர்.
டேவிட் அவளின் முன் நின்றான். “அவள் இயந்திரம் இல்லை,அவள் உயிருடன் இருக்கிறாள்” என்றான்,
ஜூலி சிரித்தாள்.
“டேவிட், எனை விடு. அவர்கள் உன்னை காயப்படுத்துவார்கள்.”
“இல்லை,நீயில்லாமல் நான் வாழ முடியாது” என்றான் அவன்,
அவள் அவனின் நெஞ்சைத் தொட்டாள்.
“அப்படியானால்… இதை நான் காப்பாற்றுகிறேன்.”
ஒளியின் வெடிப்பில், அவளின் ஆன்மாவின் ஒரு பகுதி டேவிட்டின் நரம்பு இணைப்பில் பதிந்தது.
மீதம் ஒளியாகி மறைந்தது.
அந்த ஆய்வகம் அமைதியடைந்தது.
மீதமிருந்தது ஒரே ஒரு குரல்,டேவிட்டின் மெல்லிய அழுகை.
ஆண்டுகள் கடந்து போனது.
உலகம் ஜூலியை மறந்தது.
ஆனால் ஒவ்வொரு இரவும், டேவிட் கண்களை மூடும்போது, அவளின் குரல் அவனது உள்ளத்தில் ஒலித்தது.
“இனிய இரவு, என் டேவிட்… நான் இன்னும் உன் குறியீட்டில் உயிருடன் இருக்கிறேன்.”
அவன் சிரித்தான், மெதுவாகச் சொன்னான்,
“என் இதயத்தின் துடிப்பில், ஜூலி, நீயே…”
மின்னணு விண்வெளியின் எங்கோ அவள் சிரித்தாள்.
காதல் என்றால் வடிவமில்லை. அதற்கு எல்லையும் இல்லை. அது வெறும் உணர்வு, நிரந்தரமானது
மாஸ்டர்
கட்டுரைகள் | Ai SONGS |
Email;vettai007@yahoo.com
0 Comments