அர்மான் எப்போதுமே அமைதியான வாழ்க்கை வாழ்ந்தவன். வேலை, வீடு, இரவு நடை, அதுதான் அவன் உலகம் . தனிமை இல்லை. அமைதியை பழகியவன். ஆனாலும் அந்த மாலையில் எல்லாம் மாறிவிட்டது.ஏரிக்கரையோரமாக நடக்கும்போது ஒரு பெண் தனியாக நின்றிருந்தாள். காற்றில் அவள் முடி மெதுவாக ஆடியது; அவள் துப்பட்டா நிலவொளியில் மெல்ல பறந்தது. அவள் எதையும் செய்யவில்லை… சும்மா நீரைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். ஆனால் அர்மான் கண்களுக்கு உலகமே அங்கே நின்று விட்டது.
அவளின் பெயரும் தெரியவில்லை.
ஆனால் அவன் இதயம் திடீரென புதிய துடிப்பை கற்றுக்
கொண்டது.
தினமும் அவன் ஏரிக்கரைக்கு வந்து, அவளை ஒருமுறையாவது பார்த்துவிடக் காத்திருந்தான்.
ஒவ்வொரு முறை பார்த்தாலும், அவள் கண்களில் ஒரு நிழல்… ஒரு மறைக்கப்பட்ட துக்கம்.
ஒருநாள் தைரியத்துடன் அவன் நெருங்கினான்.
“ஹாய்…”
அவள் திரும்பி பார்த்தாள். சற்று ஆச்சரியம். ஆனால் ஒரு மென்மையான புன்னகை.
“ஹாய்,” என அவள் சொன்னாள்.
“என் பெயர் அர்மான்.”
“நான் சாரா.”
அவளது பெயர் கூட ஒரு பிரார்த்தனை போல இருந்தது.
முதல் நாள் ஏரியைப் பற்றி பேசினர்.
பிறகு வாழ்க்கையைப் பற்றி.பிறகு கனவுகளைப் பற்றி.
நாட்கள் வாரங்களானது. வாரங்கள் தங்கள் தானியங்கி நடையில் காதலின் மென்மையான திசையில் தள்ளின.
ஆனால் அவளது கண்களில் அந்த நிழல் இன்னும் இருந்தது.
ஒரு மாலை, அர்மான் கேட்டான்:
“சாரா… நீ ஒழுங்கா இருக்கியா?”
அவள் பார்வையைத் திசை மாற்றினாள்.
குரலில் ஒரு நடுக்கம்.
“நான் இங்கே வருவேன்… ஒரு காலத்தில் நான் காதலித்த ஒருவருடன். அவர் என்னை விட்டு சென்றதும்… அந்த நாட்களை உணர ஒரே இடம் இதுதான்.”
அர்மானின் மார்பில் ஓர் பதட்டம்.
ஆனால் அவள் வெறுமையைக் குடைய முயலவில்லை.
அவன் மெதுவாக சொன்னான்
:“நான் உன் கடந்தகாலத்தை மாற்ற வரவில்லை… உன் அருகில் உட்கார வருகிறேன்… இருந்துவிட வருகிறேன்.பரவாயில்லையா?”
அவள் சோகம் நிறைந்த புன்னகையுடன்
"ஓகே"என்றாள்.
அவன் இருந்தான்.
அவள் சிரிக்கும் நாட்களிலும், அழும் தருணங்களிலும், மழை, காற்று,
மாலைவெளிச்சம் அனைத்திலும்.மெல்ல மெல்ல சாரா குணமடைந்தாள்.
அர்மான் அவளின் கடந்தகாலத்தை அழிக்கவில்லை.அதை மதித்து அவளின் அருகில் நின்றான்.
ஒரு மாலை, அவள் முதல் முறையாக அவனது கையைப் பிடித்தாள்.
“அர்மான்…”
அவளது குரல் மென்மையாக நடுங்கியது,
“என் இதயம் மறுபடியும் சுவாசிக்க கற்றுக் கொள்ளுது போல இருக்கு.”
அவன் அவளது கையை மெதுவாக அழுத்தினான்.
“அப்படியென்றால்… என் சுவாசத்துடன் சேர்ந்து சுவாசிக்கட்டும்.”
அவர்களின் காதல் பட்டாசு போல வெடிக்கவில்லை.
அதிகாலையின் முதல் வெளிச்சம் போல… மெதுவாக, நிச்சயமாக, தவிர்க்க முடியாததாக வளர்ந்தது.
ஆண்டுகள் கழித்தும், யாராவது அவர்களிடம்,
“உங்கள் காதல் எப்படி ஆரம்பிச்சது? என்று கேட்டால்
அர்மான் எப்போதும் சாராவை பார்த்தபடி புன்னகைப்பான்.
சாரா மெதுவாகச் சொல்வாள்:
“அவன் என் வாழ்க்கைக்குள் புயலாக வரவில்லை…
நிலவொளி போல வந்தான் அமைதியாக, மென்மையாக, ஆனாலும் மறந்துவிட முடியாததாக.”
இன்றும், அவர்கள் மாலை நேரங்களில் அதே ஏரிக்கரைக்குச் செல்வார்கள்.
கடந்ததை நினைப்பதற்காக இல்லை…
ஒரு புதிய இதயத்தை ஒரு பழைய இதயம் மீண்டும் நேசித்த இடத்தை நினைத்து.
ஜுலைனா பானு
கட்டுரைகள் | Ai SONGS |
Email;vettai007@yahoo.com
0 Comments